Tot mijn 26ste jaar had ik mijn
leven redelijk in de hand. Ik was baas over mijn eigen leven. Ik paste redelijk
goed op, deed geen gekke dingen. Daardoor kon ik het dagelijkse leven prima
aan. Het leven was een kabbelend beekje. Alles ging zijn ik gangetje.
Toen ik
27 werd veranderde dat. Want ik werd vader. Sinds die tijd vind ik het leven
veel spannender en gevaarlijker. Want ik kan wel voorzichtig zijn. Maar mijn
kinderen rennen zo de straat op en komen onder de auto. Ze kunnen ziek worden.
Het leven is nu veel meer te vergelijken met een woeste stroom. Ik wordt zomaar
meegesleurd met het water. Straks gaat de telefoon en dan… Nu ben ik voor
altijd kwetsbaar. Dat zie je ook bij bedreigingen. Zolang ze tegen jezelf zijn,
is er mee te dealen. Maar als ze je kinderen bedreigen? Dat is een net waarin
je plotseling gevangen wordt. Zoals een vlinder plotseling gevangen zit in een
net en niet meer vrij is. Zo voel ik me soms als vader van kinderen.
Wie beschermt ons en onze kinderen? Wie zorgt
dat ik niet word meegesleurd in de stroom? Waar zijn mijn kinderen veilig,
zodat ik rustig kan zijn?
Alleen God. Hij die de hemel en de aarde
maakte, beschermt me.
Psalm 124
