Wie kent je?

Alleen je eigen hart kent je diepste verdriet, in je vreugde kan een ander niet delen. Deze wijze spreuk staat in de bijbel. Is deze spreuk waar? Ik herken het. Soms ben ik zo blij, dan snap ik niet dat anderen achterblijven. De wereld lijkt geweldig en ik kan het allemaal prima aan. Dan is het teleurstellend dat vreugde niet te delen is. Ik kan helemaal gek in mijn hoofd worden als de zon schijnt en de lente op doorbreken staat. Daarin ben ik natuurlijk niet de enige, maar soms is het verbazingwekkend hoe anderen gewoon doorleven. Echte vreugde kan je niet delen. De bijbel heeft dat goed gezien. Leuk boek trouwens, die bijbel.

Bij verdriet is dat ook te zien. Diep verdriet kan je niet in woorden zeggen. Soms zijn er geen woorden om uit te drukken wat je voelt. De taal heeft een grens bereikt. Daarom voelen mensen in rouw zich vaak extra eenzaam. Ze missen al iemand en ze kunnen ook niet de zinnen bedenken om uitdrukking te geven aan wat ze voelen. Alleen je eigen hart kent je pijn.

Het is niet anders in het leven. Van tijd tot tijd ben je eenzaam en alleen, onbegrepen door iedereen. Maar gelukkig is dat niet alles. Naast mensen is God er. Hij heeft een dieper begrip van emoties dan mensen. Hij kent vreugde en verdriet.

 

De Rijdende Rechter wil ik niet missen

De Rijdende Rechter is een van mijn favoriete TV-programma’s. Je hoeft het maar een paar keer te zien en je weet precies hoe het gaat. Twee gezinnen wonen naast elkaar. Vaak hebben ze het jaren goed. Maar op de een of andere manier gaat het daarna verkeerd. En totaal verkeerd. Wat vaak begint met een aanleiding van niets, groeit in een paar maanden uit tot een enorme rel.

mr. Frank Visser is mijn held omdat hij altijd rustig blijft. Hij probeert te bemiddelen en te achterhalen wat de echte oorzaak van de ruzie is. De verbazing is van zijn gezicht af te lezen als hij hoort hoe er eerst harmonie was tussen de mensen die nu elkaar het licht in de ogen niet meer gunnen. En je ziet zo mooi hoe het werkt met een ruzie. Wat klein begint, gaat daarna maar door. De een zegt dat de ander begon. De ander weet wel weer iets op te diepen waardoor blijkt dat hij toch echt niet de oorzaak is. Het interessantste is het als de beide partijen in de studio of op locatie elkaar in de haren vliegen. Dan zie je de haat in de ogen. En van die haat komt ruzie.  Ik ga er nog eens goed voor zitten. Hoezo leedvermaak?

Het kan ook anders tussen buren. Je hebt wel eens last van elkaar, maar je maakt niet overal een punt van. Zelfs als er sprake is van overlast laat je het gebeuren. Je bedekt het met de mantel van de liefde. Spreuken zegt het zo:  ‘Haat brengt ruzie voort, liefde dekt alle fouten toe.’

Eerlijk gezegd zou het wel een beetje jammer zijn als dat altijd zou gebeuren, want dan zouden we de Rijdende Rechter missen.

Ik heb het niet zo druk

Als mij wordt gevraagd of ik het druk heb, dan zeg ik meestal: Nee hoor, ik heb het niet zo druk. De meeste mensen reageren dan verbaasd? ‘ Niet druk? O.’ Dan vertel ik dat het best mee valt. Ik lig vaak op de bank met een boekje of hang wat rond. Waarom zou ik het druk hebben? Soms kijken mensen vervolgens alsof ik een loser ben: je moet het druk hebben, anders tel je niet mee. Je moet tijd tekort hebben, anders sta je kennelijk aan de rand van het leven.

Volgens mij is hard werken de manier waarop mensen tegenwoordig laten zien dat ze mee tellen. Wie niet bezig is, is niet belangrijk. ‘Ik werk hard, dus ik besta’, is de slogan voor onze tijd. Eigenlijk best zielig voor al die mensen. Ze zwoegen en ze zweten. Ze hebben het gevoel dat ze moeten, maar ze doen het vooral zichzelf aan. En ook pensionada’s lijden eraan. Zelden iemand die met pensioen is horen zeggen dat hij of zij heerlijk rustig aan deed en eigenlijk niets te doen had. En jonge kinderen moeten ook veel doen, anders ontwikkelen ze zich niet goed. Toch?
Waarom zou je het eigenlijk doen, dat harde werken? Het voegt niets toe. De bijbel zegt het zo: Alleen de zegen van de HEER maakt rijk, zwoegen voegt daar niets aan toe (Spreuken 10,22). Ik heb het niet zo druk. Waarom zou ik?

Ik doe het ook, helaas

Ik dacht altijd dat vrouwen het meer deden dan mannen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Ik las tenminste een onderzoek waaruit zou blijken dat ook mannen er een handje van hebben. Nou weet je het natuurlijk nooit met zogenaamd wetenschappelijk onderzoek. Dat kan nogal gemanipuleerd zijn. Je krijgt er toch uit wat je wilt horen. Maar goed, ik doe het dus ook. Dat is wel zeker. Want misschien doe ik het wel minder dan vrouwen omdat ik een man ben, maar ik doe het wel. Het geeft een goed gevoel. Je maakt jezelf  beter. Ik word er trots van. Dan denk ik: Ik doe het tenminste anders. Het geeft ook verbondenheid met de mensen. Je voelt je op dat moment samen.

Laatst nog. Ik had zo iets raars gehoord. Dat moest ik vertellen aan iemand. Het was eigenlijk geheim, maar ja. Ik kon het niet voor me houden. Dus ik vertelde het door. Het was zo’n mooi verhaal. Zo ging het rond. Iedereen schudde het hoofd. Ik voelde me goed, nee beter! Tot ik in de bijbel las:  Bij een roddelaar is een geheim niet veilig, wie betrouwbaar is, hult zich in zwijgen (Spreuken 11:13). Dat was schrikken. Ik maak mezelf niet beter, maar onbetrouwbaar. Nee, het maakte me ook niet zo trots. Help, ik roddel. Misschien klopt dat onderzoek wel.