Vroeger gingen we ervan uit dat we elkaar konden vertrouwen. Nu denken we dat we elkaar moeten wantrouwen, totdat blijkt dat we wel op elkaar aan kunnen. Deze uitspraak kwam ik laatst tegen op Twitter en ik herken het. Ik kijk ook extra om me heen als ik in grotere massa's beland. Straks loopt er een of andere gek rond die een aanslag wil beramen. En als ik een auto koop, dan reken ik erop dat die verkoper probeert me op te lichten. En als ik handel op Marktplaats, dan maak ik echt niet zomaar geld over. En als iemand zegt dat hij iets zal doen, dan denk ik: ‘ ik moet het nog maar zien. Eerst zien, dan geloven.’ Ik wantrouw de wereld totdat het tegendeel blijkt.
Het is heel veilig om niemand te vertrouwen. Maar het leven wordt er ook eenzaam van. Ik vertel je niks, want dat ga je tegen me gebruiken. Ik wacht af en durf geen enkel risico meer te nemen. Ik vertrouw je niet. Zo zit ik opgesloten in mijn eigen wantrouwen.
Er moet toch iets of iemand zijn die altijd doet wat hij zegt, die te vertrouwen is. Stel je voor dat God die persoon zou zijn. Als God bestaat en doet wat hij zegt, dan is er in ieder geval iemand om op terug te vallen. Dan kan ik proberen om ook in mijn eigen leven weer wat te vertrouwen. De bijbel zegt het zo: De Heer is niet traag met het nakomen van zijn belofte.
Mooi stukje Pieter in deze hectische tijd.
BeantwoordenVerwijderen