Ik ben geen printer

Niks is zo irritant als een apparaat dat kapot gaat. Ik had dat vorige week met mijn printer. Hij had al een beetje kuren, maar zuinig als ik ben lukte het altijd prima om er gedrukt papier uit te krijgen. Tot vorige week. Net toen ik het druk had bedacht de printer dat hij genoeg werk had gedaan de afgelopen jaren en dat het tijd was om te stoppen. Wat ik ook probeerde, er kwamen alleen nog lege, witte bladzijden uitgerold. Heel lastig, want ik was net druk bezig en er moest die dag nog geprint worden.

Ik naar de winkel. Lastig kiezen uit al die verschillende apparaten. Van mij hoeft hij maar een ding te kunnen: witte papiertjes vol zetten met lettertjes en een enkele keer met een plaatje. Dus de keuze was snel gemaakt: De op een na goedkoopste. Want de goedkoopste is meestal zo’n prut ding, dan kan je snel weer terug naar de winkel. Wat gaat dat installeren snel. Inclusief kopen, was ik binnen een half uurtje klaar.
Geloven betekent voor mij dat wij mensen niet zo makkelijk zijn te vervangen als printers. Voor God zijn we veel belangrijker dan zo’n dom apparaat. Ook als terreurgroepen, dictators of criminelen doen alsof mensen zonder waarde zijn, bij God werkt dat heel anders. Hoe ik dat weet? Het is bijna Pasen. Dat is het feest dat zwart op wit gedrukt wordt hoeveel God om mensen geeft. Ik ben geen printer.

God lijkt op het waterschap

Deze week zijn er verkiezingen voor het waterschap. Volgens mij is  het de eerste keer dat ik meestem. Best belangrijk, met al dat water in Nederland. Lijkt me trouwens een ondankbare taak. Niemand weet wat ze precies doen. Mensen merken pas op hoeveel zorg en aandacht er nodig is met al dat water als het een keer niet goed gaat. Dan gaan ze piepen, zeuren en klagen. ‘ Als er dan een waterschap bestaat, laten ze dan hun werk doen.’

Als het heel hard regent, dan kolkt het water voor mijn deur een putje in. Het verdwijnt in het riool. Daar wordt goed voor gezorgd. Ik ben blij met al die aandacht om wat overtollig is af te voeren en te laten verdwijnen. Het werk van het waterschap is belangrijk, anders is er geen normaal leven mogelijk.

Dat waterschap en het riool lijken wel een beetje op God. Veel mensen staan amper stil bij wat God doet. Maar als het mis gaat in het leven, dan gaan veel mensen wel klagen: ‘Als er dan een God bestaat, laat Hij dan iets doen.’ En wat God doet lijkt ook wel op het waterschap: wat overbodig is afvoeren. Wat het leven kan verwoesten overwinnen. Het kruis van Jezus is het riool van deze wereld. Maar ja, je moet wel zien hoe God werkt. 

De rommel in mijn leven

Voor mijn huis staan vijf grote plantenbakken. De gemeente Nissewaard zorgt ervoor en ik moet zeggen: dat doen ze tegenwoordig best aardig. In het zomerseizoen komen ze elke week  watergeven en zo’n twee keer per jaar loopt er iemand langs die wat onkruid uittrekt en snoeit. Vorige week werd de aarde weer ontdaan van wat er niet hoort te staan. Nu is de aarde weer zwart, naast de plantjes waar de bak voor bedoelt is. Eerder gingen de plantjes elk jaar dood, omdat ze geen water kregen. Door het onderhoud, het schoonmaken en het water geven blijven de planten nu in leven. (Het zou niet erg zijn als er wat minder groen en wat mooiere bloemen in kwamen.)
Zo’n bak lijkt wel op ons leven. Het heeft onderhoud nodig. De rommel moet opgeruimd worden, er moet genoeg energie zijn om te kunnen leven en wat niet bij mijn leven hoort, kan beter weggesnoeid worden. Het probleem is dat we dat zelf vaak zo slecht kunnen. Ergens mee stoppen gaat nog best aardig (al vinden rokers dat vaak erg moeilijk). Maar de negatieve gevolgen wegsnoeien, dat gaat mijn macht vaak te boven. Ik kan net zo weinig als de potten voor mijn huis. Wie is mijn plantsoenendienst?
Gelukkig is het bijna Pasen. Dat is het feest dat God via Jezus aan groot onderhoud doet. Voor mij een reden om te geloven.

Wanneer eten we de broccoli?

Het moestuinproject van de Zaanse grootgrutter wordt door een van mijn kinderen enthousiast uitgevoerd. Elke dag gaat hij weer kijken bij de potjes die voor het raam staan: ‘Er is er weer een uitgekomen, papa.’ Natuurlijk kom ik kijken. Inderdaad, nu heeft ook de bieslook zijn eerst prille groen boven de aarde. Driftig maakt hij plannen hoe het verder gaat met al zijn groentes. Natuurlijk die vraag: ‘Wanneer gaan we de broccoli eten?’ Wat een kracht zit er toch in die natuur, dat zo iets moois uit zaad, vocht en aarde kan ontstaan.

Het doet me verlangen naar de eerste lentedag. Van mij mag hij morgen komen of anders gisteren geweest zijn. Die dag dat je voelt dat het weer zomer gaat worden. Dat de zon weer kracht krijgt en dat de bomen weer in het blad gaan schieten. Zo’n dag dat je vrolijk bent en het liefst op een terras zou gaan zitten. Martin Bril noemde dat rokjes dag.

Voor mij is dat gevoel en die kracht in de natuur een aanwijzing voor het bestaan van God. Want zo’n uitbundige wil om te leven moet toch ergens vandaan komen? Iemand moet dat toch aan de natuur hebben meegegeven? Dat nieuwe leven in de bieslook en in de hyacint die naar boven komt, dat laat zien dat God elke keer weer opnieuw begint. Het lenteproject wordt elk jaar weer enthousiast door God uitgevoerd.