De windmolens staan stil

Ik reed deze week naar de Maasvlakte. Bijna alle windmolens stonden stil. Ik dacht aan de inwoners van Heenvliet en Geervliet. Voor hen leuk als die dingen een keer niet draaien. Want ze maken best wat herrie en hadden daar natuurlijk nooit mogen staan. Altijd lastig als ambtenaren niet opletten en dingen laten gebeuren. Maar ik dacht ook aan de functie die de windmolens hebben: energie opwekken zonder dat het ten koste gaat van de natuur en de toekomst van onze aarde. Gewoon omdat de wind gratis is. Dat spreekt mij als Hollander aan: gratis. Mooi als er steeds meer vormen komen om aan onze groeiende behoefte aan energie te voldoen. Als ze dan ook nog op plekken komen waar ze geen overlast geven.
De windmolens doen mij denken aan de Geest van God. Die wordt vaak vergeleken met wind. Hij is net zo gratis, want je hoeft niet te betalen om God in je leven te ervaren. Ook ga ik bewegen door de Geest, net als de windmolens. Niet dat ik energie ga opwekken als de Geest gaat waaien. Maar ik ga wel veranderen. Ik ga meer proberen om God te weerspiegelen. Soms verander ik zelf en soms lukt het me iets beter om aan anderen iets van God te laten zien. Laat maar waaien die Geest. Hij geeft nooit overlast.

De eerste oogst

Bij ons thuis hebben ze heel goed voor de moestuinplantjes van de Zaanse grootgrutter gezorgd. Vaak water gegeven en natuurlijk goed in de zon gezet. Toen ze uit waren gelopen zijn ze in een grotere pot gezet. Nu is de eerste radijs bijna klaar om geoogst te worden. Onder het blad, net boven de grond zie je het rode, dikke stuk wortel. Ik hoop maar dat ze hun eigen eerste radijsje ook een beetje lekker vinden.  Want dan krijgen ze zin in de rest van de oogst. Zo werkt dat: als je iets uit de grond kan trekken en opeten, dan levert dat energie en hoop op voor de rest van de oogst.

Geloven in Jezus lijkt op die eerste oogst van de moestuintjes. Een paar weken geleden vierden we Pasen, het feest dat Jezus opstond uit de dood. Hij leefde verder in het geluk met God. Bijna onvoorstelbaar, dat de dood Jezus niet voor altijd kon vasthouden. Maar een enorm bemoedigend idee. Als de dood toen niet het allerlaatste woord had, dan geldt dat ook voor ons. Wij hoeven niet voor altijd te liggen onder de verpletterende vloek van de dood. Jezus’ opstanding is als een radijsje, vers uit de grond. Je krijgt energie en hoop op de rest van de oogst: Dat wij voor altijd gelukkig zullen leven.  

Volhouden is best moeilijk

Met enige regelmaat probeer ik hard te lopen. Tenminste, dat is het streven. Maar geregeld loop ik voorbij mijn loopschoenen die me beschuldigend aankijken: ‘waarom trek je ons niet zo vaak meer aan?’ Elke keer na zo’n pauze uit luiigheid valt het weer tegen hoe het met mijn conditie is gesteld. Ik moet weer flink trainen om terug te komen op het niveau dat ik voor die tijd had. Afgelopen week liep ik mijn lievelingsrondje, maar moest halverwege stoppen, omdat ik niet meer verder kon. Het beste werkt voor mij dat ik ergens naar toe werk. Als ik weet dat ik over een paar weken meeloop met een run, dan lukt het me wel. De eindstreep van de wedstrijd laat me enthousiast oefenen en groeien.

Bij geloven is het net zo. Daar heb je een conditie voor nodig. Die krijg je op veel verschillende manieren, maar alle methodes komen erop neer dat er tijd en energie in gestoken wordt. Als je dat niet doet, dan holt je geloof zomaar achteruit. Of je constateert dat je het helemaal kwijt bent. Volhouden is best moeilijk. Het beste is het om te bedenken wat de eindstreep is. Dat is het grote geluk dat je helemaal vol bent van de vreugde die God geeft. De eindstreep van de wedstrijd laat me enthousiast oefenen en groeien.

Mijn kastanjeboom gaat uitlopen

Jaren geleden nam ik een kastanje mee uit het bos en stopte die in de grond. Na de winter kwam hij al snel op en groeide hard. Uit die bol van het bos groeide langzaam een boompje. Om hem bij een verhuizing mee te kunnen nemen stopte ik alles in een grote pot en zette hem in het nieuwe huis voor de deur. Gelukkig voor ons, maar helaas voor de jonge kastanje, was die zomer erg droog. Tijdens onze vakantie droogde hij uit. Weg kastanje. Toch liet ik hem nog een winter staan (uit luiheid) en het wonder gebeurde. Er kwam een nieuwe loot aan. Nu zijn we twee jaar verder in het voorjaar en staat de boom op het punt uit te lopen. Bij kastanjes is dat heel mooi. Ze schieten in een paar dagen in het voorjaar de lucht in. Dat is de groei van dat jaar.

In mijn kastanjeboom zie ik terug wat er met Jezus gebeurde afgelopen week. Geboren als klein kind groeide hij op en werd steeds meer een boom waar iedereen in kon schuilen. Maar hij werd gedood en er leek een einde gekomen te zijn aan het leven. Maar het werd Pasen en Jezus bleek weer te leven. Opnieuw leeft hij en deelt het leven uit aan ons. En hij blijft wereldwijd maar groeien.
Het nieuwe begin elk voorjaar is een teken van Gods liefde. Zo begint Hij opnieuw. Ik kan niet wachten tot mijn kastanje uitschiet.

De eenzaamheid komt alleen te staan

Als ik uit mijn huis naar buiten kijk,  wordt mijn oog vaak getrokken naar het haantje bovenop de toren van de Dorpskerk. Hij glimt zo mooi. Ik vraag me af hoe hij zo blinkend blijft. Je kunt er niet zo makkelijk bij om hem op te poetsen.

Die schitterende haan verwijst naar Petrus die Jezus in de steek laat als het er echt op aan komt. Jezus wordt gearresteerd. Hij kan wel wat vrienden gebruiken die hem bijstaan. Maar eerst vallen al zijn leerlingen in slaap, vervolgens vluchten ze alle kanten op als de politie Jezus oppakt. Petrus, als vriend met de grootste mond, houdt het iets langer vol. Hij volgt het arrestatieteam en dringt binnen op het politiebureau. Maar als hij ontdekt wordt als volgeling van Jezus, geeft hij het op. Hij zegt dat hij Jezus niet kent, zoals voorspelt was. ‘ Als de haan kraait, zal jij gezegd hebben dat je mij niet kent’, had Jezus gezegd. Het beest met net zo’n grote mond als Petrus staat model voor de eenzame strijd die Jezus voert.

Jezus sterft alleen, verlaten door zijn vrienden en omringt door zijn vijanden. Een eenzame dood. Maar het wonder is, dat met het sterven van Jezus, ook de eenzaamheid alleen komt te staan. Want als Jezus als zoon van God sterft, dan verdwijnt de eenzaamheid mee in het graf. Vanaf dan blijft God altijd bij mij. Zo is de haan symbool voor Gods aanwezigheid, zelfs als ik eenzaam ben.