De eenzaamheid komt alleen te staan

Als ik uit mijn huis naar buiten kijk,  wordt mijn oog vaak getrokken naar het haantje bovenop de toren van de Dorpskerk. Hij glimt zo mooi. Ik vraag me af hoe hij zo blinkend blijft. Je kunt er niet zo makkelijk bij om hem op te poetsen.

Die schitterende haan verwijst naar Petrus die Jezus in de steek laat als het er echt op aan komt. Jezus wordt gearresteerd. Hij kan wel wat vrienden gebruiken die hem bijstaan. Maar eerst vallen al zijn leerlingen in slaap, vervolgens vluchten ze alle kanten op als de politie Jezus oppakt. Petrus, als vriend met de grootste mond, houdt het iets langer vol. Hij volgt het arrestatieteam en dringt binnen op het politiebureau. Maar als hij ontdekt wordt als volgeling van Jezus, geeft hij het op. Hij zegt dat hij Jezus niet kent, zoals voorspelt was. ‘ Als de haan kraait, zal jij gezegd hebben dat je mij niet kent’, had Jezus gezegd. Het beest met net zo’n grote mond als Petrus staat model voor de eenzame strijd die Jezus voert.

Jezus sterft alleen, verlaten door zijn vrienden en omringt door zijn vijanden. Een eenzame dood. Maar het wonder is, dat met het sterven van Jezus, ook de eenzaamheid alleen komt te staan. Want als Jezus als zoon van God sterft, dan verdwijnt de eenzaamheid mee in het graf. Vanaf dan blijft God altijd bij mij. Zo is de haan symbool voor Gods aanwezigheid, zelfs als ik eenzaam ben.