En toch gaat het weer groeien

Vorig jaar had ik twee potten lavendel voor de deur staan. De hele zomer bloeiden ze en groeiden ze verder. Als ik de deur uitging en de zon scheen, dan rook ik gelijk de lekkere zoete geur van bloeiende lavendel. Ik waande me in Frankrijk. Toen het herfst werd snoeide ik ze. Maar ik was eigenlijk veel te enthousiast. Vlak boven de grond knipte ik ze af. Toen het weer voorjaar werd gebeurde er niets. Ze begonnen niet opnieuw uit te lopen. Op een dag wilde ik ze wegggooien. Ik trok ze uit de pot om in de container te doen.. En op dat moment zag ik hele kleine groene stukjes aan de grijzige stompjes van vorig jaar. Bijna niet te zien, maar er gebeurde toch wat. Ik was te snel geweest. Ze kwamen weer terug in de pot, wat mest erbij en nu zijn de nieuwe loten al goed zichtbaar.

Ik zie er iets in van God. Hij heeft alleen iets meer geduld en zal ons niet zo snel weggooien. Als je leven afgesneden lijkt of veel te rigoureus gesnoeid is, dan wordt je niet weggegooid. Eindeloos blijft God kijken of er niet iets nieuws komt. Hij geeft water, doet er wat mest bij. En ja, door Gods goede zorgen krijgt je leven weer kleur.

Schaken vinden ze leuk

Mijn oudste zonen vinden schaken leuk. Ze kregen er vooral plezier in door het schoolschaaktoernooi. Dat was heel stoer, want ze schaakten tegen andere scholen. Ze gingen zelfs naar Rotterdam om daar een hele zaterdag de stukken over het bord te laten gaan. Ze leerden allerlei zetten en opstellingen en handige openingen die ze dan op mij uitprobeerden. Ik kom niet veel verder dan dat ik weet hoe de stukken gezet moeten worden. Dus ik ben een gewillig slachtoffer van al hun slimme zetten en trucjes. Een ding vergeten ze weleens. Dat is dat ze alleen nog maar oog hebben voor hun eigen zetten. Ze vergeten goed te kijken wat ik doe. Dan kan ik soms toch nog van ze winnen. Een van de twee wint: zwart of wit.

Het leven heeft iets van een schaakspel. Niet mijn alledaagse leven. Dat draait niet zo sterk om winnen of verliezen. Maar naast mijn gewone leven gaat het in de wereld om goed en kwaad en vooral de vraag wat of wie er uiteindelijk zal winnen. Een van de twee zal winnen: goed of fout. Vaak lijkt het alsof het kwaad uiteindelijk zal winnen en dat de goede koning schaakmat gezet zal worden. Toch is dat maar schijn. Want uiteindelijk beheerst God het spel beter dan het kwaad. De goede koning zal winnen. God blijft vooruit kijken om het kwaad voor te zijn. 

Leuk: mensen trouwen

Een van de leukste dingen van het werk van een dominee is de inzegening van een huwelijk. Een huwelijk wordt gesloten in het stadhuis, maar daarna komen stellen een zegen over hun huwelijk vragen (in deze streken door oudere generaties vaak ‘overtrouwen’ genoemd). Het zijn gezellige kerkdiensten. Iedereen is blij. Wat er ook mis gaat tijdens de diens, niemand stoort zich eraan. En het is altijd leuk om het bruidspaar te bekijken. Stiekem hoop ik natuurlijk dat er wel even gehuild wordt in de dienst. Mensen willen God danken voor hun huwelijk en tegelijk vragen of God met hen mee gaat op de reis die voor hen ligt. Deze week bof ik. Ik mag in totaal drie huwelijken inzegenen.

Voor mij is het huwelijk iets van God. Mensen denken vanuit zichzelf vooral aan wat iets oplevert. Denken aan wat ze er mee opschieten. Liefde en het eruit voortkomende huwelijk gaat allereerst uit van wat je de ander kan geven. Daarin laat getrouwd zijn iets zien van God. Want Gods eerste gedachte is ook niet wat het hem oplevert. Hij wil alleen maar geven. Daarom wordt God ook liefde genoemd. Niet alle liefde is God, maar God is wel liefde. Gods liefde vergeet zichzelf en richt zich op mensen. Als twee mensen trouwen, zie ik iets van God daarin.