Deze week was
het weer zo ver. Het was tijd om foto's in te plakken. Niet dat ik ze nog met
een rolletje maak. Maar een paar keer per jaar laat ik toch maar een stapel
foto's afdrukken. Ik ben altijd bang dat al die foto's verdwijnen als er weer
eens een apparaat kapot gaat of omdat ik die bestanden niet meer kan openen.
Elk kind zijn eigen album. Niet teveel foto's natuurlijk, want dan kijk je er
nooit meer naar. En als een kind van de basisschool afgaat, dan stop ik er mee.
Dan moeten ze het zelf maar bijhouden, als ze dat leuk vinden.
En dan, als
alles weer is bijgewerkt, bladeren in die boeken. Niet vooraf natuurlijk. Want
dan kom je er niet meer aan toe om aan de slag te gaan. ‘O, wat was hij toen
nog klein,’ ‘Wat een schatje was het toen al.’ Of ‘o ja, die vakantie
toen. Wat was dat fijn.’ Het gaat samen met melancholie: het
bekijken van dingen die voorbij zijn. En het is een moment van geluk. Wat was
en is het leven mooi. Het zijn geen fotoboeken, maar levensboeken.
In de bijbel
gaat het over het boek van het leven van God. Ik denk dat het een soort fotoalbum
is, waar God soms door bladert. Hij ziet hoe de mensen zijn. Maar alleen gaat
het bij God zonder melancholie. Want Hij weet dat wie in zijn boek staat altijd
blijft leven. Dat fotoboek van God is een echt levensboek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten