Blokje op blokje tot er vier of vijf blokjes op elkaar
staan. We doen het meestal samen. Hij een blokje en dan ik weer. Maar je kan
niet zo lang genieten van het resultaat. Want als de toren in zijn beleving af
is, dan komt er een klein handje die zo hard mogelijk de toren omgooit.
Rommmeldebom, alles gooi ik om. Triomfantelijk kijkt hij me aan: leuk he, alles kapot maken en omgooien. Daarna begint het weer van voor af aan: opbouwen en omgooien. Dat laatste is zo leuk dat dat kleine verwoestende handje soms na drie blokken al komt en we weer van voor af aan kunnen beginnen. Na een poosje wil ik weer wat anders, want het is zo zinloos. Bouwen om daarna af te breken.
Het heeft wel iets van het leven. Je doet je best, bouwt het
leven op, maar dan wordt het zo weer omgegooid. Je doet het zelf, het gebeurt
gewoon of een ander doet het. Het leven is zinloos. Tenzij
er iets of iemand is die ervoor zorgt dat het leven toch iets betekent. Je mag
raden, maar voor mij is dat God.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten