Leven is loslaten

Plots liep hij een paar meter zonder gelijk op zijn billetjes te zakken. Natuurlijk klapten we heel hard om hem te prijzen. Dat scheelt heel wat gesleep als hij met zijn ruim anderhalf jaar op eigen benen kan staan. Tegelijk valt hij natuurlijk nog veel. Soms houd je je adem in als hij net langs een scherp randje stapt. O, als hij maar niet met zijn hoofd daar tegenaan valt. Maar ja, ze moeten leren van vallen en opstaan. En wij moeten hem telkens een beetje loslaten.

Loslaten moet je telkens doen. Als mensen in je buurt gaan verhuizen, dan moet je zonder hen verder. Je gaat je eigen weg. Soms blijken toekomst idealen niet te realiseren. Dan moet je ze loslaten en je op iets anders richten. Bij oudere mensen zie je dat ook. Ze moeten hun baan loslaten. Hun fysieke mogelijkheden worden steeds beperkter. En er vallen steeds meer mensen in hun directe omgeving weg. Hoe ouder, hoe meer ervaring met loslaten.

De veertig dagen voor Pasen zijn een oefening in loslaten. Je kan je trainen door je minder te hechten aan dingen die normaal belangrijk zijn in ons leven: televisie, eten, snacks. Zo leer je dat jet het leven uiteindelijk moet loslaten. Je kan je eigen leven niet bepalen en vullen. Durf je het toe te geven?

Ik heb er nog geen zin in

Vandaag begint de veertigdagentijd. Vanaf nu duurt het nog 40 dagen (zondagen niet meegeteld) tot het Pasen is. Aswoensdag heet deze dag, omdat het de start is van een periode van nadenken, soberheid en geloof. De afgelopen weken werd ik op twitter en facebook al op allerlei manieren om de oren geslagen met gedachten en ideeën om hieraan vorm te geven. Toen ik vanmorgen wakker werd dacht ik: eigenlijk heb ik er op dit moment helemaal geen zin in. Het is nog maar net Kerst geweest en dan nu al weer bezig zijn met Pasen en dat 40 dagen van te voren. Ik ben al blij als ik de dag een beetje doorkom en de kinderen op tijd hun eten en drinken krijgen en nog een knuffel van tijd tot tijd.

Misschien is het helemaal niet belangrijk of ik er zin in heb. Dat zou suggereren dat mijn initiatief of zin iets kan veranderen aan Jezus’ werk in deze wereld. Maar dat is niet zo. Als Jezus naar deze wereld komt, dan gebeurt dat buiten de mensen om. Omdat het voor ons veel te ingewikkeld is om vanuit onszelf bij het goede, mooie leven uit te komen. Zo maakbaar is deze wereld niet. Het moet van de andere kant komen dat deze wereld zin en betekenis heeft. Het wordt toch wel Pasen. Ook als ik geen zin in de komende weken heb. 

Eerste hap

Na een paar maanden alleen maar de fles is het zover. Het wordt tijd dat hij aan ander eten went. Natuurlijk niet met potjes, maar met fruit van de groentekraam op de markt. Prakken zo’n banaan en voeren maar. Nou ja, voeren is een groot woord. Hij doet zijn mond open, maar zodra hij iets proeft van het fruit, werkt hij het er net zo hard weer uit met zijn tong. Het is een kwestie van geduld. Telkens maar weer in de mond doen en op het einde slikt hij echt wat door. En elke dag gaat het al weer wat beter.  De ervaring leert dat hij binnenkort ongetwijfeld alle soorten fruit met veel plezier naar binnen werkt. En over een poosje heeft hij helemaal geen melk meer nodig om te groeien. Dan is hij oud genoeg om vast voedsel te verdragen. Ik kan niet wachten tot het zover is.Vooral als hij zelf kan eten en minder afhankelijk is.

De bijbel gebruikt dit beeld om te vertellen dat ons geloof moet groeien. Ook wie gelooft moet leren leven met onzekerheden en dingen die je niet weet.  Kinderen leven met de zekerheid dat ze eten krijgen dat ze makkelijk kunnen verteren en waar ze niets voor hoeven doen. Het  kost geen moeite. Maar als je ouder bent, dan moet je aanvaarden dat niet alles helder en duidelijk is. Er is nog veel onzeker. Als je daarmee leeft en toch gelooft, dan eet je vast voedsel.