schoolreisje met boot

Gisteren had ik een soort schoolreisje. Samen met 350 senioren gingen we op een boot richting de tweede Maasvlakte. Heel  relaxed, want je hoeft niets te doen. Zitten en je komt er vanzelf. Ik heb nog even geprobeerd om iedereen zich te laten verstoppen onder de ramen bij aankomst, maar dat lieten de stramme benen niet meer toe. De bestemming van de reis was futureland. Dat bezoekerscentrum vertelt hoe de Rotterdammers vanuit zee, met zand, nieuw land hebben gebouwd. Wat een gezwoeg en geploeter is dat geweest. Overal zie je nog de rotsen en stenen liggen. Het is er kaal en leeg.

Ik vond het een reis vol bijbelse symboliek. Water staat in de bijbel voor ons leven dat vaak door het kwaad wordt omringt. En een bootje is ons leven dat over de zee vaart. Soms is de zee kalm, maar het kan flink spoken. Het futureland van God bestaat niet uit rotsen en stenen. Dat is veel te levenloos voor God. De wereld was aan het begin al leeg en kaal genoeg. Maar sinds God aan het werk is gegaan is er al veel meer leven. Dat geldt nog veel meer voor Gods toekomstige wereld. We hoeven er ook zelf niet voor te ploeteren. God doet het echte werk zelf. God laat ons wonen in een veilig huis, zegt het boek vol liederen in de Bijbel. Best relaxed, Gods futureland. 

Slaap je goed?

Iedereen kent slapeloze nachten. Bijvoorbeeld omdat het niet lekker loopt op je werk. Je probeert in slaap te vallen, maar telkens moet je er aan denken. En dan ben je ’s morgens weer moe, waardoor het nog lastiger gaat worden op je werk. Even eruit, iets drinken of eten en dan weer erin. Maar vaak werkt dat niet en lig je weer te woelen en te draaien.
Of je hebt zorgen over je kinderen. Dat kan zijn omdat ze nog niet thuis zijn. Elk kwartier zie je op de wekker voorbijkomen. Of je hebt zorgen om hun gezondheid. Wat moet er gebeuren? Er is altijd wel een reden waarom je niet in slaap kan komen en ligt te denken, te denken en te denken.

De bijbel als boek dat midden in het leven staat, herkent dat gevoel. Natuurlijk in het boek vol oude liederen, de psalmen. Daarin staat beschreven hoe iemand vol zorgen is omdat hij zich voelt aangevallen door ziekte die poëtisch beschreven wordt als een aanval door belagers. Het bijzondere is dat ondanks deze zorgen de zanger wel kan slapen. Dat komt omdat hij zeker weet dat God wel blijft zorgen. ‘Ik ga liggen, val in slaap en wordt wakker – De Heer beschermt mij,’ staat er in dit lied. (Het is psalm 3).

Dat ga ik ook proberen als ik niet kan slapen. Me bedenken dat God wel zorgt en beschermt. Dan kan ik slapen. 

In wat voor wereld leven we?

Laatst zag ik in een documentaire dat China en de Verenigde Staten in een verre zee ruzie aan het maken zijn over wie daar de baas is. Dat lijkt aan de andere kant van de wereld, maar het gaat natuurlijk over de vraag wie eigenlijk de baas van de hele wereld is. Decennia lang was dat Uncle Sam, maar de laatste tijd verandert dat. Wat drijft al die staten toch om zo machtig te willen zijn? Je bent een poosje iets, maar ook die positie vergaat.

Deze week werd ik geraakt door het overlijden van Jules Schelvis, overlevende van Sobibor.  Wat een indrukwekkend verhaal om zo te blijven vechten voor berechting van oorlogsmisdadigers en tegelijk vergevingsgezind te zijn. Wat een voorbeeld van menselijkheid en liefde.  Een onvergetelijke oproep aan het eind van het programma ‘Er reed een trein naar Sobibor’, om deze grove misdaden te blijven benoemen en gedenken met onze kinderen. Wat drijft mensen om tot zulke hemeltergende praktijken over te gaan? Wat een zegen dat ook misdadige regimes uiteindelijk ten onder gaan. Het leidt tot niets.

Precies deze dingen bezingt het tweede lied in die oude bundel liederen in de bijbel.  Dat lied begint zo: ‘Waartoe leidt het woeden van de volken, het rumoer van de naties? Tot niets.’ In wat voor een wereld leven wij? De bijbel ziet dat scherp.