donderdag 17 november 2016

Die grijze dagen

Ik kan niet goed tegen grijze dagen. Als de hele dag de zon niet schijnt word ik chagrijnig en minder aardig voor mijn omgeving. Ik heb de zon nodig. De bomen zijn ondertussen ook bijna kaal. Daar is niets meer aan te beleven. Ooit zaaide ik een kastanje en die is ondertussen uitgegroeid tot een boompje. Maar ook daar zit bijna geen blad meer aan. Het is slechts een kale stam en wat zijtakjes. Bovenin zit een knop. Hij kleeft. Maar wat duurt het nog lang voor uit die knop weer blaadjes komen. Daar is de zon voor nodig. Ook de kastanjeboom heeft last van grijze dagen. Ik kijk naar de knop en hoop op het einde van de grijsheid. Maar ik moet nog wachten.

Geloven in God is soms ook een grijs gebied. Je weet het wel, maar je voelt er niet zoveel van. Of je weet het niet meer zo zeker en je zoekt naar houvast en bewijs. Zo modder je maar wat aan. En de grijsheid blijft bestaan. Dat zijn van die tijden in je leven dat je maar veel naar de knop van de kastanjeboom moet kijken. Die heeft de belofte dat er weer kleur komt en dat de zon weer schijnt. Dan houdt je het vol om te wachten op God in de grijsheid van het leven.

1 opmerking: