Foto's kijken

Gisteravond was het weer zo ver: de gebruikelijke traditie bij de verjaardag van een van de kinderen. Ik trek het fotoalbum tevoorschijn en blader het door. Ik heb dat van mijn vader. Die deed dat ook altijd. Het is mooi om dat allemaal terug te zien. Wat was ze klein toen ze geboren werd. Wat lachte ze lief. Wat keek ze vies bij haar eerste hapje. Wat ging ze stoer naar school toen ze net vier jaar was. Ik vind het een prachtige traditie die ik graag voortzet. Gisteren hadden we het erover of onze kinderen later misschien dan ook weer de foto’s terugkijken op de verjaardag van hun kinderen. En dan ongetwijfeld met dezelfde weemoed en melancholie bedenken dat de tijd verder gaat en dat je niet terug kan naar vroeger.

Bij God is dat anders. Hij is eeuwig. Dat betekent niet dat bij Hem de tijd altijd maar doorgaat. Dat is een heel beperkte visie op eeuwigheid. Eeuwigheid gaat erover dat alles wat is gebeurd of gaat gebeuren voor God in het nu zit. Hij ziet de foto’s van vroeger en hij hoeft niet terug naar toen. Dat vind ik ook het troostvolle van het eeuwige leven. Dat betekent dat die mooie momenten dan weer werkelijkheid worden.

Op naar de volgende verjaardag: foto’s kijken. 

Iedereen verkouden

De afgelopen weken was er bij ons thuis elke dag wel iemand verkouden of grieperig. Plotseling zitten ze aan tafel met een wit gezichtje en zijn ze moe. Dan weet je het wel. Een vernieuwde aanval van een of ander virusje. Je komt er ook zo lastig vanaf als gezin. Want als de een net beter is, dan wordt hij wel weer aangestoken door een ander. En mocht het zo zijn dat ons huis virusvrij is, dan zijn er nog wel scholen, peuterspeelzalen of kerken waar je heel makkelijk opnieuw kan worden besmet. Het blijft tobben de komende weken, vrees ik. Misschien wel tot het lente wordt en je weer lekker naar buiten kan en de virussen wegblijven. Tot die tijd blijft het behelpen en volhouden. Wachten op de zon.

Het is wel een mooi beeld voor onze wereld. Het kwaad zit overal. Mensen steken elkaar aan en zo infecteren we de mooie wereld. En als je denkt dat je even bevrijd bent, dan blijkt binnen korte tijd dat er weer een vernieuwde aanval is die je naar beneden trekt. Het blijft tobben in ons leven, totdat de zon gaat schijnen. De zon die gaat schijnen en het kwaad doet verdwijnen is Jezus. 

Geen inspiratie

Al meerdere jaren schrijf ik elke week een kort blogje. In de loop van de week komt er altijd wel iets naar boven waar ik wat gedachten over opschrijf. Dan is mijn blogje klaar. Maar deze week lukt het maar niet. Terwijl ik boodschappen liep te doen zag ik een bord bij de supermarkt staan dat het komende maandag Blue Monday is: de meest grijzige dag van het jaar. De feestdagen liggen nog ver achter ons en het duurt nog erg lang voor het weer een beetje zomer wordt. En o ja, er komt ook nog slecht weer aan. Genoeg redenen om geen leuke inval te hebben. Deze week een inspiratieloos blogje. Zelfs over mijn jonge kinderen kon ik niks leuks bedenken. Het is soms ook gewoon pittig om peuters op te laten groeien. ‘het is een fase’, houd ik mezelf troostvol voor. Maar soms duurt zo’n fase best lang. Nee, er zit geen blog in deze week. Ik heb geen inspiratie.

Inspiratie is ook wat er bij mensen gebeurt als ze geboren worden. Ze krijgen van God de adem ingeblazen. Daardoor kunnen ze leven en genieten van al het goede dat God geeft. Stel je voor dat God niet zijn inspiratie zou geven. Dan is het leven altijd zo saai als op Blue Monday. Gelukkig blaast God nog steeds.

(ha, heb ik toch nog een blogje)