Gisteravond was het weer zo ver: de gebruikelijke traditie
bij de verjaardag van een van de kinderen. Ik trek het fotoalbum tevoorschijn en
blader het door. Ik heb dat van mijn vader. Die deed dat ook altijd. Het is
mooi om dat allemaal terug te zien. Wat was ze klein toen ze geboren werd. Wat
lachte ze lief. Wat keek ze vies bij haar eerste hapje. Wat ging ze stoer naar
school toen ze net vier jaar was. Ik vind het een prachtige traditie die ik
graag voortzet. Gisteren hadden we het erover of onze kinderen later misschien
dan ook weer de foto’s terugkijken op de verjaardag van hun kinderen. En dan
ongetwijfeld met dezelfde weemoed en melancholie bedenken dat de tijd verder
gaat en dat je niet terug kan naar vroeger.
Bij God is dat anders. Hij is eeuwig. Dat betekent niet dat
bij Hem de tijd altijd maar doorgaat. Dat is een heel beperkte visie op
eeuwigheid. Eeuwigheid gaat erover dat alles wat is gebeurd of gaat gebeuren
voor God in het nu zit. Hij ziet de foto’s van vroeger en hij hoeft niet terug
naar toen. Dat vind ik ook het troostvolle van het eeuwige leven. Dat betekent
dat die mooie momenten dan weer werkelijkheid worden.
Op naar de volgende verjaardag: foto’s kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten