Schoolklas in de kerk

Op dinsdag komen er geregeld schoolklassen naar de Dorpskerk in Spijkenisse. Groep 7 of 8 krijgt dan een rondleiding. Ze mogen naar boven en bij het carillon kijken. Wat is die grootste klok zwaar en wat is hij groot. Ze gaan ook bij het orgel langs en ze krijgen natuurlijk een rondleiding door het gebouw. Het laatste doe ik geregeld (het is ook niet zo handig om mij iets te laten vertellen over een orgel of carillon. Dan kom ik niet verder dan: het is een muziekinstrument). Ze willen alles weten: of er nog mensen onder de grafstenen liggen. Waarom de toren zo scheef staat. Hoe lang de paaskaars kan branden voor hij op is. En wij geven natuurlijk antwoord: dat alleen de grafstenen er nog zijn. Er is trouwens wel een verdrietig hoekje in de kerk. Daar liggen stenen van gezinnen die meerdere kinderen verloren. Dat de toren verzakt is, omdat ze geen goede fundering eronder deden (maar dat hij nu niet verder kan zakken). En dat de paaskaars elk jaar met Pasen wordt vervangen, omdat we dan als kerk vieren dat God sterker is dan de dood. Meestal belanden er wel wat kinderen op het knielbankje dat gebruikt wordt bij huwelijken. Niet te dicht bij elkaar als jongen en meisje natuurlijk. Dat is eng als je in groep 7 zit.
En ik denk elke keer: wat fijn dat er een kerk is waarin je kan vieren hoe God bij alles van ons leven betrokken is. 

Okapi

Sinds een paar weken hebben we een abonnement op Diergaarde Blijdorp. Grappig is dat iedereen in de regio Rotterdam het over de diergaarde heeft en niet over de dierentuin. Met twee kinderen onder de vier jaar is het elke keer genieten van de dieren die daar rondlopen en hun eerste kennismaking met de ijsbeer, de olifant en het pasgeboren neushoorntje. ‘Ik wil wel naar de neushoorn en de baby.’ En dan verbazen we ons over de grootte van de moeder en de kwetsbaarheid van het kleintje. Zelf heb ik ook een dier gezien dat ik nog niet eerder zag: De Okapi. Een prachtig dier dat in familie is van de giraffe, maar vooral in het bos rondloopt.

Er staat een grappig bordje bij dat vertelt dat het dier pas begin 20^ste eeuw ontdekt is. Vervolgens staat er ook bij geschreven dat de inheems Afrikaanse volken natuurlijk wel wisten van het bestaan. Alsof een dier pas bestaat als het beschreven staat in de westerse landen.

Voor God maakt het natuurlijk niks uit of er iets over je geschreven staat. Elk dier of mens bestaat gewoon omdat het door God gemaakt en gekoesterd wordt. En of slechts een paar mensen je kennen of iedereen, dat maakt niets uit. 

Papa, gaan we een lekkere roze koek halen?

Donderdag heeft de bakker van Spijkenisse (die ook de lekkere oliebollen bakt), roze koeken in de aanbieding. Elke week halen mijn jongste kinderen en ik zo’n koek om die voor de bakker op te eten. Het is trouwens geen roze koek, maar een lekkere roze koek. Onze bijna drie jarige peuter vraagt als we maar in de beurt van de bakker komen: gaan we een lekkere roze koek halen? En vraag je aan het einde van de dag: wat heb je gedaan? Dan is het eerste wat hij zegt op donderdag: we hebben een lekkere roze koek gehaald. Ze zijn trouwens ook erg lekker: zoet maar toch ook met een bite. Ik heb ook altijd zin in zo’n koek als we op donderdag koek gaan halen. Daarnaast staat er op de toonbank altijd een schaaltje waar je wat uit kan halen en opeten. Dat doen we natuurlijk eerst. Door dat kleine koekje krijg je helemaal zin in wat daarna komt: de lekkere roze koek. Het beste komt het laatst.

Jezus laat aan zijn leerlingen zien dat het leven mooi is en goed kan zijn. Tegelijk vertelt hij ook dat het beste nog moet komen. Daar wachten we nog op. De toekomst van God komt eraan: zoet maar toch met een bite. Gods nieuwe wereld is lekker. 

De kleuren van Dick Bruna

Het eindresultaat wordt in het werk van Dick Bruna bepaald door de primaire kleuren rood, geel en blauw en een paar mengkleuren. Het zijn vrolijke kleuren, omdat ze mij helpen de grijze sleur van het dagelijkse leven te doorbreken. Niets zo mooi als een wereld vol kleur. Daarom is de lente ook zo’n prachtig seizoen. Die kleuren zijn voor kinderen herkenbaar en aantrekkelijk.

Geloven wordt voor mij bepaald door de primaire kleuren. De sleur van het leven legt een grauwheid over het bestaan die moeilijk te doorbreken is. Vooral als de zon zich langere tijd niet laat zien besluipt mij het gevoel dat het leven eentonig is en saai. Totdat ik me realiseer dat God er altijd is en dat het eerste, primaire levensgevoel de zekerheid kan zijn dat God er altijd voor me is. Dan komt er weer wat kleur in het leven.

De veertigdagentijd is bij uitstek de tijd om hier bij stil te staan. De rust en inkeer laten zien dat het leven soms zwaar en betekenisloos is om vervolgens met Pasen uit te barsten in een breed palet van kleuren. Het zal niet voor niets zijn dat Pasen rond het begin van de lente valt. Net zo kleurrijk als de kleuren van Dick Bruna

Nog een keer Dick Bruna

Elk figuurtje dat Dick Bruna tekende begon met een gewone tekening. Daarna werden er steeds elementen weggehaald tot er een soort van pictogram overbleef. Zeer herkenbare afbeeldingen, want overal op de wereld worden ze herkend. Zo ontdekte hij bijvoorbeeld dat een liggende ovaal veel vriendelijker oogt dan een staande ovaal. Daarom hebben gezichtjes in zijn boekjes altijd een liggende vorm (behalve de hofdametjes in het boekje De Koning, want die moesten ook streng overkomen). Als hij opnieuw een figuurtje wilde ontwerpen, dan lukte dat niet. Altijd kwam hij uit bij de tekening zoals hij was. Dat was zijn basisvorm. Dat was zijn icoon van dat dier of persoon.

Geloven heeft voor mij te maken met dat soort basisvormen. Welke vragen, gedachten of twijfels er ook zijn, er moet toch meer zijn. Er zal toch een liefhebbende God moeten zijn die tegelijk aan het einde van de tijd gerechtigheid brengt. Wat ik ook probeer in mijn hoofd of leven, met welke grote vraag ik ook ga slapen of wakker word, altijd eindig ik weer bij de zekerheid dat God er moet zijn in mijn gewone leven. Anders red ik het niet. Gods aanwezigheid is de zekerheid waarnaar ik altijd terug kan. Dat is het icoon van mijn leven.