Koud mama, die wind

Vorig weekend was het heerlijk weer. Wat is het dan lekker om dicht bij het strand te wonen. Nog geen half uur rijden en je kan je voetjes opwarmen in het warme zand of afkoelen in de koude zee. En natuurlijk genieten van de zilte lucht. Je ruikt het gelijk: we zijn weer op het strand. Dat weet je trouwens ook goed als je een boterhammetje opeet waarbij je het zand tussen je kiezen voelt schuren.
Heel lekker was het windje. Soms een beetje uit zee, de andere keer over land. Maar het zorgde dat het precies goed was. Het is opvallend hoe goed de wind voelbaar is. Elke keer als een windvlaag ons weer bereikte zei onze jongste: ‘koud, mama’ en straalde daarbij zo dat het duidelijk was dat hij het lekker vond. Door de wind kreeg je energie om lekker op het strand zandkastelen te gaan bouwen.

Komende zondag is het Pinksteren. De kerk viert dat God zijn energie aan de mensen geeft. Door de kracht van God zijn ze in staat om te geloven en om dat te laten zien aan de mensen om hen heen. God geeft zijn Geest aan de mensen. Die Geest wordt vaak omschreven met de wind, omdat hij lijkt op wat de wind doet. Lekker is dat, dat briesje van God. 

Verschillen tussen mensen

Ik denk in verschillen tussen mensen. De een is jong en de ander oud. De een werkt met zijn hoofd, de ander met zijn handen. De een is Nederlander van geboorte, de ander heeft een migratieachtergrond (je moet zo oppassen hoe je dit tegenwoordig formuleert). De een gaat het voor de wind, de ander heeft tegenslag op tegenslag. Het valt heel snel op, al die verschillende mensen.

Ik vind het lastig, al die verschillen. Want ze zorgen er ook voor dat mensen anders kiezen, handelen en zich gedragen. En dat is irritant, mensen die anders zijn dan ik denk dat goed is. Het is wel handig als alle mensen hetzelfde zouden zijn. Maar de wereld is complexer dan ik denk. Dat blijkt wel uit de muren  die op deze aarde worden opgericht om mensen die teveel verschillen van elkaar te scheiden. Zelfs in het land van de vrijheid, Amerika, maken ze plannen voor scheidingsmuren. Kennelijk hoort dat bij mensen.

De bijbel vertelt dat het Jezus is die de scheidingsmuren heeft weggehaald. Mensen die vijanden waren veranderen en de verschillen die er waren, worden niet meer scheidend. Wat mensen onderling anders maakt, wordt juist een afbeelding van de veelzijdigheid van de schepping. 

Het lege nest

Vanmorgen liep ik met onze jongste zonen langs de Dorpskerk. Plotseling voelde ik het bijna drie jarige handje aan mijn vingers trekken: ‘Papa, zullen we nog even bij de eend gaan kijken?’ ‘Dat is een goed idee!”, antwoordde ik enthousiast. Wij naar het nest. Vol verwachting liepen we ernaar toe, maar het was leeg. De vogel was gevlogen, of in ieder geval weggewaggeld. Er lagen geen eieren meer in het nest. Wel wat restanten van eieren. Maar die waren zo viezig, dat ik toch bang ben dat er geen kuikentjes zijn gekomen. In ieder geval was de eend weer de wereld ingetrokken. Hij liet een leeg nest achter. Na de rust rondom de kerk, wachtte hem nu weer het woelige water waarin hij moet zwemmen en leven.

Dat is ook de taak van de kerk: zorgen dat mensen er weer tegenaan kunnen in het leven. Op adem komen vind ik een prachtige aanduiding voor wat er in een kerk kan gebeuren. Want die uitdrukking verwijst niet alleen naar onze adem waarmee we weer energie opdoen als we moe en uitgeput zijn. De adem van God is ook de Heilige Geest die ons de rust geeft en ons op adem laat komen. Daardoor kunnen we het woelige leven weer aan. Die eend snapt waar een kerk goed voor is.

De eend bij de kerk

Op het gras tegen de muur van de Dorpskerk in Spijkenisse zit een eend. Die verblijft daar al enige tijd, want ze broedt op eieren. Het zou zomaar kunnen dat het zinloos is, omdat het onbevruchte eieren zijn. Volgens mij zit die eend er al langer dan de broedtijd van eenden. Ze heeft ook een eindje moeten lopen om er te komen. Het is toch een paar honderd meter naar het eerste water in de buurt. Kennelijk verlangde de eend er zo naar om in de buurt van de kerk te zitten. Of het is door de warmte die de stenen in zich opnemen en dan ’s nachts uitstralen of de rust van dat plekje, weet ik niet. Of de eend wil gewoon bij de kerk zijn.

De redenen van de eend lijken op die van mensen die in de kerk komen. Veel mensen komen voor rust in de kerk. Als je hoofd helemaal om loopt van alles wat je moet doen, is het heerlijk om gewoon in zo’n eeuwenoude bank te zitten en er even te zijn. Andere mensen genieten van de warmte door het samenzijn met andere mensen. De kerk is een plek waar je gezien wordt. En natuurlijk zijn er mensen die gewoon in de kerk willen zijn.