Vanmorgen liep ik met onze jongste zonen langs de Dorpskerk.
Plotseling voelde ik het bijna drie jarige handje aan mijn vingers trekken: ‘Papa,
zullen we nog even bij de eend gaan kijken?’ ‘Dat is een goed idee!”,
antwoordde ik enthousiast. Wij naar het nest. Vol verwachting liepen we ernaar
toe, maar het was leeg. De vogel was gevlogen, of in ieder geval weggewaggeld.
Er lagen geen eieren meer in het nest. Wel wat restanten van eieren. Maar die
waren zo viezig, dat ik toch bang ben dat er geen kuikentjes zijn gekomen. In
ieder geval was de eend weer de wereld ingetrokken. Hij liet een leeg nest
achter. Na de rust rondom de kerk, wachtte hem nu weer het woelige water waarin
hij moet zwemmen en leven.
Dat is ook de taak van de kerk: zorgen dat mensen er weer
tegenaan kunnen in het leven. Op adem
komen vind ik een prachtige aanduiding voor wat er in een kerk kan gebeuren.
Want die uitdrukking verwijst niet alleen naar onze adem waarmee we weer
energie opdoen als we moe en uitgeput zijn. De adem van God is ook de Heilige
Geest die ons de rust geeft en ons op adem laat komen. Daardoor kunnen we het
woelige leven weer aan. Die eend snapt waar een kerk goed voor is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten