Koud mama, die wind

Vorig weekend was het heerlijk weer. Wat is het dan lekker om dicht bij het strand te wonen. Nog geen half uur rijden en je kan je voetjes opwarmen in het warme zand of afkoelen in de koude zee. En natuurlijk genieten van de zilte lucht. Je ruikt het gelijk: we zijn weer op het strand. Dat weet je trouwens ook goed als je een boterhammetje opeet waarbij je het zand tussen je kiezen voelt schuren.
Heel lekker was het windje. Soms een beetje uit zee, de andere keer over land. Maar het zorgde dat het precies goed was. Het is opvallend hoe goed de wind voelbaar is. Elke keer als een windvlaag ons weer bereikte zei onze jongste: ‘koud, mama’ en straalde daarbij zo dat het duidelijk was dat hij het lekker vond. Door de wind kreeg je energie om lekker op het strand zandkastelen te gaan bouwen.

Komende zondag is het Pinksteren. De kerk viert dat God zijn energie aan de mensen geeft. Door de kracht van God zijn ze in staat om te geloven en om dat te laten zien aan de mensen om hen heen. God geeft zijn Geest aan de mensen. Die Geest wordt vaak omschreven met de wind, omdat hij lijkt op wat de wind doet. Lekker is dat, dat briesje van God.