Met een abonnement op diergaarde Blijdorp horen wij bijna
bij de vaste bewoners van dit gedeelte van Rotterdam. Natuurlijk zijn de
gorilla’s een van de favoriete dieren om te bezoeken. Zilverrug Bokito zit meestal
rustig op een plekje. Daar is eigenlijk niet zoveel aan. De jongste twee zijn
erg grappig. Die noemen wij met de namen van onze jongste twee zonen. ‘Kijk, we
maken weer ruzie’, roept de een na jongste als de jongste berggorilla’s achter elkaar
aanzitten. De identificatie is bijna compleet. Ik snap dat wel. Thuis willen ze
met hetzelfde speelgoed spelen. Niet omdat ze daar zin in hebben, maar omdat de
ander daar mee speelt. En dat is bij die kleine gorilla’s hetzelfde. Alleen
gaat het dan niet om een stukje duplo, maar om een touw. Zodra de ene gorilla
naar boven schiet, wil de ander hetzelfde. En dus maken ze ruzie.
De fascinatie voor deze behaarde beesten zit erin dat ze zo
op ons lijken. Ik herken niet alleen mijn jongsten erin, maar dat jaloerse willen
hebben wat een ander heeft, zie ik terug bij mijzelf en andere mensen. Heeft
iemand iets moois gekocht, dan denk snel: ‘zo dat is oneerlijk, dat wil ik ook.’
Dat zeg ik natuurlijk niet. Ik ben gaan aap, maar volwassen. Ik denk het wel.
En als ik het nog niet van mijzelf zag, dan herinnert de bijbel me wel aan mijn
jaloersheid.