De woonkamer van ons huis ligt op de eerste verdieping.
Daarom is mijn conditie erg goed. Ik loop de hele dag de trap op en af. Zeker
met kleinere kinderen verbrand je heel wat extra calorieën. Geregeld komen onze
jongste twee thuis en horen ze dat hun oudere broers en zus boven zijn. Er moet
natuurlijk direct contact gezocht worden, want ze willen weten wie er thuis is.
Meestal roepen ze dan: ‘He, daarboven. Wie ben je? Wij zijn ook weer thuis.’ In
de loop van de maanden is het standaardantwoord geworden: ‘He, daar beneden, ik
ben … Fijn dat je er weer bent.’ Of natuurlijk een variant erop, maar altijd
gaat het over daar boven en daar beneden. Vol vertrouwen roepen ze
naar boven in de verwachting dat er een antwoord zal komen. En elke keer
blijkt dat ze inderdaad een antwoord krijgen en dat iedereen het fijn vindt dat
ze er weer zijn.
Veel mensen hopen dat er wel iets is na dit leven of dat er
wel een God is tegen wie ze kunnen praten. Maar ze missen het vertrouwen dat daarboven echt antwoord zal geven. Het
zou mooi zijn om met net zoveel vertrouwen als mijn jongste jongens te roepen: ‘He,
daarboven, ik ben er.’ Om dan daarna te ervaren dat boven antwoord: ‘He daar
beneden, wat fijn dat je er bent.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten