Onze jongste zoon wordt bijna twee en hij zegt voortdurend…nee!
Bij alles wat je wilt gaan doen met hem is de mogelijkheid aanwezig dat hij dat
op dat moment niet wil. Want hij ontdekt dat hij zelf iemand is. Daarom gilt hij
vaak nee. Ook als het eigenlijk iets heel leuks is. Wil je uit bed? Nee! Wil je
naar buiten? Nee. Soms lukt het om er rustig onder te blijven en heel hard
tegen jezelf te zeggen dat het een fase is die vanzelf over gaat. Maar andere
momenten is dat minder makkelijk en word ik boos op hem. Niet dat het iets
helpt. Hij gilt gewoon nog harder nee. Veel beter is het om met een grapje of een omweg je doel te bereiken.
Dus vraag ik niet: wil je uit bed?, maar zeg ik: wil je in bed blijven? Dan zegt
hij nee en kan ik hem eruit halen. Zo bereik ik soms via een andere route wat
ik wil.
Volgens mij is dat precies wat God met deze wereld doet. Wij
mensen zeggen snel en koppig nee tegen de liefde van God. Maar God wil wel zijn
doel bereiken: dat God en mens in liefde en harmonie met elkaar samenleven. Jezus
is Gods omweg om ons nee te omzeilen. Zo doet God wat hij uiteindelijk wil, want God is liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten