Meppen op de triangel

Vanmorgen vonden onze jongste zonen wat muziekinstrumenten in ons huis: een xylofoon, twee sambaballen en een triangel. Dat was leuk natuurlijk. Muziek (of herrie) maken. Schudden met de sambaballen of ze tegen elkaar slaan. Rammen op de xylofoon en verschillende tonen horen. Maar de triangel, die was lastiger. Want als je hem vasthoudt, dan hoor je niets als je er tegenaan slaat. ‘Hij doet het niet’, reageerde een van de kinderen en wilde hem alweer opzij leggen. Maar een triangel kan volgens mij niet kapot gaan. Maar je moet hem wel bij het touwtje bovenaan vastpakken. Dan hangt hij vrij en maakt hij muziek. Toen onze zoon dat snapte was hij niet meer te houden. Een mep op de triangel: pling. Nog een: pling en zo maar verder. Ondertussen heb ik alle instrumenten maar weer opgeborgen. Dat geeft wat rust.

De bijbel laat zien dat mensen op een triangel lijken. Als ze niet vrij zijn, dan komen ze niet tot hun recht. Dan kan je nog zo je best doen, maar je voelt al snel dat er een rem op je leven zit. Daarom is vrijheid zo’n belangrijk begrip voor God en kiest God ervoor om ons te bevrijden. Daardoor kunnen we echt mens worden. En wie vrij is, die is niet meer te houden. Pling, pling en zo maar verder. 

Zo zie je alles en koop je meer

Vanmorgen gingen we weer eens naar de Zweedse woonwinkel met het rondje Zo zie je alles. Af en toe probeerde ik nog om de kortere routes te pakken, maar dat was niet de bedoeling. We moesten alles bekijken. Je weet maar nooit op welke goede ideeën je uiteindelijk uitkomt. We kwamen voor een kastje om het speelgoed op te bergen. De laatste maanden had de box die functie gekregen omdat de jongste er geen gebruik meer van maakte. Of eigenlijk was het zo dat wij hem er niet meer inzette. Toen we bij de kassa waren aangekomen bleek dat we toch echt meer hadden gekocht dan alleen dat kastje. We waren weer bezweken voor al die handige uitgestalde dingen die we toch eigenlijk ook echt nodig hadden.

Dit woonwarenhuis speelt handig in op de menselijke eigenschap om altijd meer te willen hebben. De bijbel vertelt dat het een lastige eigenschap is van mensen om iemand te willen zijn doordat je veel spullen hebt. Hoe voller je kar en hoe gevulder je auto, hoe lekkerder je je voelt (tot je natuurlijk al die spullen in elkaar moet schroeven).

Ondertussen is de box weg en staat het kastje. Op naar de volgende ronde. 

Einde van de tomatenplantjes

Afgelopen weekend heb ik de tomatenplantjes weggedaan van de afgelopen zomer. Door het warme voorjaar hebben we kilo’s cherrytomaatjes gegeten. Door flink te snoeien en blad weg te halen krijg je heel veel vruchten. Toen we twee weken op vakantie waren geweest plukte ik wel honderd rode zoete bommetjes. Ze zijn veel lekkerder dan die je in de winkel koopt, omdat ze door echte zonwarmte en veel trager rood zijn geworden. Onze kinderen eten vaak een tomaatje zo van de plant als ze er langslopen. Gewoon omdat ze zo lekker zijn. Maar in de loop van september is het afgelopen. Dan wordt het blad bruin en lang niet alle tomaatjes worden meer rood. Er zaten ook wat slakken bij die af en toe gezellig mee aten.

Zoals elk jaar laten de plantjes weer zien wat er gebeurt met planten, bloemen, dieren en mensen: ze zijn er een poosje en dan niet meer. Mijn tomatenplantjes halen nog geen jaar, reuzenschildpadden redden het soms 150 jaar en een mens haalt soms de 100 jaar. Maar onherroepelijk komt het einde. De bijbel zegt het zo: de bloem valt af, het gras verdort, maar… Ja, er zit in de bijbel en troostende gedachte bij: maar God blijft altijd en deelt dat uit aan ieder die dat wil. 

Waarom zijn die peuters altijd zo vroeg?

Het is weer eens zes uur in de morgen als ik onze kinderen hoor. Maandag werd ik gewekt doordat ze zongen:  hoofd schouders knieën teen. Vanmorgen  riepen ze: mogen we eruit? En gisteren riep de oudste peuter dat hij moet plassen. Jonge kinderen passen niet in mijn leefritme. Ik wil lang doorgaan ’s avonds en ook lang doorgaan met slapen in mijn bed ’s morgens. Maar dat zit er niet in. Je moet er uit. En hoewel ik even moet zuchten omdat het buiten zelfs nog donker is, doe je het toch maar weer. Je geeft jezelf als vader of moeder aan je kinderen. Soms grappen wij thuis tegen onze oudere kinderen dat we alles opschrijven wat we voor ze doen en dat er een pay back time komt. Maar dat zijn maar grappen. Ouders weten dat ze horen te geven aan hun kinderen en dat ze dat belangeloos doen.

Zo is het door de schepper bedacht en dat is goed. Want de liefdevolle aanvaarding en de gevende liefde van ouders is de basisvoorwaarde om zelfstandig en vertrouwend in het leven te staan. En zo kunnen we iets laten zien van Gods liefde die hij als maker voor ons heeft. Hoe zou Hij zich voelen als we op de tijden dat het ons uitkomt met hem contact zoeken?