Afgelopen weekend heb ik de tomatenplantjes weggedaan van de
afgelopen zomer. Door het warme voorjaar hebben we kilo’s cherrytomaatjes gegeten.
Door flink te snoeien en blad weg te halen krijg je heel veel vruchten. Toen we
twee weken op vakantie waren geweest plukte ik wel honderd rode zoete
bommetjes. Ze zijn veel lekkerder dan die je in de winkel koopt, omdat ze door
echte zonwarmte en veel trager rood zijn geworden. Onze kinderen eten vaak een
tomaatje zo van de plant als ze er langslopen. Gewoon omdat ze zo lekker zijn. Maar
in de loop van september is het afgelopen. Dan wordt het blad bruin en lang
niet alle tomaatjes worden meer rood. Er zaten ook wat slakken bij die af en
toe gezellig mee aten.
Zoals elk jaar laten de plantjes weer zien wat er gebeurt
met planten, bloemen, dieren en mensen: ze zijn er een poosje en dan niet meer.
Mijn tomatenplantjes halen nog geen jaar, reuzenschildpadden redden het soms
150 jaar en een mens haalt soms de 100 jaar. Maar onherroepelijk komt het
einde. De bijbel zegt het zo: de bloem valt af, het gras verdort, maar… Ja, er
zit in de bijbel en troostende gedachte bij: maar God blijft altijd en deelt
dat uit aan ieder die dat wil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten