Het is weer eens zes uur in de morgen als ik onze kinderen hoor.
Maandag werd ik gewekt doordat ze zongen:
hoofd schouders knieën teen. Vanmorgen
riepen ze: mogen we eruit? En gisteren
riep de oudste peuter dat hij moet plassen. Jonge kinderen passen niet in mijn
leefritme. Ik wil lang doorgaan ’s avonds en ook lang
doorgaan met slapen in mijn bed ’s morgens. Maar dat zit er niet in. Je moet
er uit. En hoewel ik even moet zuchten omdat het buiten zelfs nog donker is,
doe je het toch maar weer. Je geeft jezelf als vader of moeder aan je kinderen.
Soms grappen wij thuis tegen onze oudere kinderen dat we alles opschrijven wat
we voor ze doen en dat er een pay back time komt. Maar dat zijn maar grappen.
Ouders weten dat ze horen te geven aan hun kinderen en dat ze dat belangeloos
doen.
Zo is het door de schepper bedacht en dat is goed. Want de
liefdevolle aanvaarding en de gevende liefde van ouders is de basisvoorwaarde
om zelfstandig en vertrouwend in het leven te staan. En zo kunnen we iets laten
zien van Gods liefde die hij als maker voor ons heeft. Hoe zou Hij zich voelen
als we op de tijden dat het ons uitkomt met hem contact zoeken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten