Het visje alleen

Gisteren was het weer tijd voor diergaarde Blijdorp. Een paar uur dieren kijken. Toen we erheen reden regende het buiten en het was kil. Dus we gingen als eerste Oceanium in. Allemaal vissen in een overdekte ruimte en het is er nog lekker warm ook. Perfecte plek om rond te hangen. Met als hoogtepunt natuurlijk de tunnel waarboven de haaien rondzwemmen. Prachtig om die dieren van alle kanten te zien. Tussen al die haaien zwemt ook een school kleinere visjes. Die wervelen in een prachtige dans om elkaar heen. Door bij elkaar te blijven kunnen ze niet zo makkelijk gepakt worden door een haai. Wat blijven ze mooi bij elkaar in een flinke cirkel. Ik denk dat ze elkaars schittering zien en daardoor bij elkaar blijven.  

Plotseling maakt een vis een foutje. Hij stuurt verkeerd en binnen een seconde bevindt hij zich buiten de groep. De rest zwemt gewoon door. De eenzame vis realiseert zich dat hij nu bedreigd wordt aan alle kanten. Ik zie hem schrikken van al dat donkere water om hem heen, flink met zijn staart in het water slaan en met een paar vinbewegingen wordt hij weer onderdeel van de school vissen. Onzichtbaar in het geheel dwarrelt hij weer veilig rond.

Mensen vergeten vaak de aanwezigheid van God te zoeken. Als mensen dan schrikken van de eenzaamheid kunnen ze altijd omdraaien naar de schittering van licht. 

Sinterklaas en peuters...

Onze oudste peuter vindt al het gedoe rond Sinterklaas eng. Onze jaarlijkse favoriet: het Sinterklaasjournaal, wilde hij eerst niet kijken. En toen hij deze week zijn schoen voor het eerst mocht zetten, wilde hij dat niet. Nee, hij wilde zijn schoenen gewoon mee naar boven nemen. Dan kon er ook niks mee gebeuren. Toen de andere kinderen liedjes gingen zingen, zat hij te huilen op de bank. Hij houdt van het gewone, voorspelbare leven en vindt het moeilijk als het anders gaat. Ook als het uiteindelijk leuk blijkt te zijn.

Meestal heeft onze peuter wat tijd nodig om te wennen. Dat was in dit geval ook zo. Nu zit hij als eerste klaar om na het eten te genieten van de Sint en zijn Pieter. En zijn schoen? Toen hij ’s morgens bij het rijtje schoenen kwam, bleek zijn eigen schoen er ook tussen te staan. En er zat chocola in. Hij kon niet ophouden om te vertellen hoe blij hij was: ‘In alle schoenen zit chocola. Ook in die van mij. Leuk he. Hoe kan dat nou?’

Ik herken dat als mensen iets van God gaan merken in hun leven. Eerst vinden ze dat eng en willen ze het liefst bij het vertrouwde blijven. Als ze een beetje gewend zijn, dan kan het grote genieten beginnen: Gods liefde is ook voor mij. Hoe kan dat nou? 

Ik ben heel sterk

Op dinsdag halen we meestal brood voor de hele week. Zes broden en soms negen. Want, zoals bijna iedereen in Spijkenisse weet: Op dinsdag kan je bij Voskamp drie broden kopen voor de prijs van twee. Dat scheelt toch wat eurootjes. Deze dinsdag wilde onze jongste zoon van net twee zelf een brood naar huis dragen. In een plastic tasje. Dat ging eerst best goed. Hij hield het zakje goed boven de grond. Op een gegeven moment sleepte het plastic over de grond. Het werd te zwaar voor hem. Maar op de vraag of wij het moesten dragen zei hij: Nee, zelf doen. Ik kan dit. Ik ben heel sterk. En weer ging de zak de lucht in. Een paar stappen verder zakte hij toch weer naar de grond. Maar nee, hij bleef hem zelf dragen. Ik kan dat. Ik ben heel sterk. Maar het ging niet meer. Toen vroeg ik: Zal ik jou optillen? Dat vond meneer een goed idee. Dus ik tilde hem met zak en al en droeg hem naar huis. En hij keek me aan: zie je wel dat ik het zelf kan? Ik draag hem toch! Ik ben heel sterk. Zo kwam zoon zelf met broodzak thuis.

Zou het niet zo zijn dat God het op dezelfde manier doet? Dat hij ons door het leven draagt en ons tegelijkertijd het idee geeft dat we het helemaal zelf doen.

pff, ik val van mijn fiets

Het was al weer vier maanden geleden dat ik voor het laatst op mijn mountainbike zat. Afgelopen zaterdag ging ik met mijn broer. Eerder was het zo dat hij vooral achter mij aanfietste en dat ik af en toe medelijdend omkeek en vroeg of het nog een beetje ging. Maar hij fietst de laatste tijd veel meer. Daardoor waren de rollen volledig omgedraaid. Eerst leek dat niet zo en kon ik redelijk meekomen. Maar tegen het einde van onze rondrit stopten mijn spieren in mijn benen er mee. Af en toe moest ik afstappen. Dan konden mijn spieren weer verder. De dagen erna heb ik het nog gevoeld. Ik zou die spieren meer moeten trainen. Omdat ik wel geregeld hardloop, waren het vooral de specifieke fietsspieren die het lieten afweten. Wel balen dat mijn broer het zo makkelijk deed.

Geloven lijkt op fietsen. Je moet het wel bijhouden en trainen. Anders wordt het bereiken van de eindstreep een lastig karwei. Eens in de vier maanden met je geloof bezig zijn is veel te weinig. Vooral als je een flinke berg moet beklimmen. Trainen kan op veel manieren. Dat kan door met je hoofd, je hart of je handen iets te doen wat je met God verbindt. Hoe meer je traint, hoe makkelijker je bij de eindstreep komt. 

Uit het ledikantje

Plots klom onze jongste zoon uit zijn ledikantje. Tot nu toe kreeg hij zijn beentje nog niet over de rand. Maar nu wel. Hij zat bovenop. Even aarzelde hij, maar toen liet hij zich resoluut aan de andere kant zakken. Het laatste stukje liet hij zich vallen. Triomfantelijk keek hij ons aan: ‘Zo, dat kan ik toch maar even.’ Of bedoelde hij te zeggen: ‘Nu heeft het geen zin meer om mij in bed te zetten als ik gil of iets niet wil, want ik kom er toch gelijk uit.’  Tja, het is nog even afwachten wat hij doet als hij in bed ligt maar nog lang niet wil slapen. Komt hij eruit…?
Het heeft iets moois, die drang om de wereld te ontdekken. Ik geloof dat God dat in de mensen heeft gelegd. Ze moeten eropuit om  te zien welke prachtige wetten en wonderen in de wereld voorhanden zijn. En als de mensen de neiging hebben om te blijven hangen in het bekende en vertrouwde, dan helpt God wel een handje. Dat kan je lezen in de bijbel als God de mensen verschillende talen geeft. Daardoor ontstaat er onbegrip bij mensen en trekken ze in kleine groepjes weg: op zoek naar nieuwe dingen.
Veel plezier, jongste zoon, bij het ontdekken van de wereld. Maar blijf wel liggen als het moet.