Bladimir

Ik moest deze week aan Bladimir denken. Bladimir ontmoette ik jaren geleden in een sloppenwijk in Peru. Ik was daar voor de stichting Tikani, die hulp biedt aan mensen die het zoveel minder hebben. Bladimir was gehandicapt en kon niet praten. Hij droeg een helmpje omdat hij met zijn hoofd overal tegenaan botste. Maar hij kon ook lachen. Vooral als je gekke bekken naar hem trok.

Een paar jaar later hoorde ik het verdrietige bericht dat Bladimir was vermoord. Wie dat deed, is nooit duidelijk geworden. Daar is geen aandacht aan besteed, want gehandicapte mensen tellen niet mee in Peru. Het zal wel een straf zijn als mensen met een beperking worden geboren, denken de mensen in Peru.

Ik moest aan Bladimir denken, toen ik las dat er een jongetje van 15 jaar uit Schiedam was vermist. Abdullah is doof, verstandelijk beperkt en autistisch. Een enorme politiemacht rukte uit om hem te zoeken. Een helikopter maakte opnames met een warmtecamera. Uiteindelijk werd hij gevonden in een tuinhuisje, nadat er ook een amber alert was uitgegaan.

Het verschil tussen de zoektocht naar Abdullah en het verhaal van Bladimir raakte me. Wat ben ik blij dat ik in Nederland woon met aandacht voor het zwakke. Ik zie daarin de zorg van Jezus voor het kwetsbare. Zou dit verschil in aandacht voor het gehandicapte misschien komen door de christelijke achtergrond van onze cultuur? Dan maak ik me wel zorgen voor de toekomst.