De luizenmoeder

Natuurlijk kijken wij thuis ook naar de luizenmoeder. Ik kom ondertussen al zo’n 12 jaar op een basisschool, dus sommige dingen zijn herkenbaar. Al vind ik de juffen (en meesters) die ik ken veel communicatiever dan de juffen van de Klimop. Het is wel lachen om die jonge alleenstaande moeder van Floor die zich elke morgen in de slangenkuil van het schoolplein begeeft. Het is zo’n serie waarin je veel van de bijbel terugziet. Het rauwe alledaagse leven komt voor in de Luizenmoeder en in de bijbel.

Die manipulerende directeur die zich er telkens weer onderuit kletst is natuurlijk een prachtig voorbeeld van het misbruik van een positie en het gekonkel om de macht te blijven bezitten. De bijbel is vol van zulke figuren die er alles aan doen om niet van hun voetstuk te vallen.  

Het mooiste personage vind ik Volkert, de conciërge. De kinderen mogen bij hem komen. Hij zorgt ervoor dat ze aan het leren komen en dat ze gezien worden. Hij ziet ook trouwens de hulpmoeder die zichzelf volledig voorbijloopt echt staan. Hij trekt zich niks aan van de macht. En hij is natuurlijk vol littekens in zijn ziel. PTSS is niet niks. Hij lijkt wel een beetje op Jezus. Die zegende de kinderen, zag de mensen hoe ze echt zijn. Daarnaast kreeg hij de machthebbers elke keer op de kast en draagt hij na Pasen zijn littekens met zich mee.

Het zou mij niet verbazen als de conciërge in de loop van de serie nog meer de zondebok wordt die de fouten van anderen draagt. 

Deze wekelijkse blog voortaan ook te vinden op www.cpieterboth.nl 

De glijbaan in Blijdorp

Afgelopen maandag was het weer tijd voor een bezoekje aan diergaarde Blijdorp. Zo’n abonnement is erg handig als ik eens een dag niet zoveel zin heb om onze twee-is-nee peuter bezig te houden. De dierentuin heeft  genoeg vermaak. Al vonden de dieren het afgelopen maandag veel te grijs weer, denk ik. Ze zaten vooral in hun hokken en waren niet zo goed te zien. Behalve de ijsberen, maar die zijn altijd fanatiek bezig (ik denk dat die het hoogste salaris krijgen van alle dieren. Ze vermaken de mensen zo goed).

Gelukkig is er een binnenspeeltuin die bij de meeste kinderen favoriet is. En daar staat een grote glijbaan. Voor de veiligheid kan je er als tweejarige nog niet op. De treden zijn te hoog. Maar zeg dat niet tegen onze peuter. Hij moet en zal naar boven. Zijn broer van drie kan het toch ook. En ik maar aanmoedigen: ‘Ga maar, ik denk dat je het wel kan. Gewoon proberen. Dan kom je er wel.’ En me een klein duwtje onder zijn luier kwam hij boven. Trots gleed hij weer terug.

Zou God ook niet op die manier met ons bezig zijn? Hij ziet hoe wij proberen om vanuit de aarde contact met hem te maken. Hij roept naar ons. Toe maar, kom maar. Probeer het maar. Je kan het. En met een klein duwtje lukt het: naar boven gaan. 

Binnenkort gaat ik verder op mijn nieuwe website: www.cpieterboth.nl

Mijn koffieapparaat ging kapot

Deze week begaf mijn koffieapparaat het. Vijf jaar heeft hij me dag (en nacht) van koffie voorzien. Ik ben de enige in huis die koffie drinkt, dus het is echt mijn apparaat. Hij had de laatste tijd al vaker kuren, maar tot nu toe kreeg ik hem elke keer aan de praat. Het is zo’n espresso apparaat dat ter plekke de bonen maalt en daar koffie van zet. Verser dan deze koffie is eigenlijk niet mogelijk. Een dag beginnen met een kopje uit dit apparaat verlicht de hele dag. Sinds ik deze koffie drink proef ik steeds meer het verschil met instantkoffie of ‘koffie’ uit een senseo apparaat. Ik drink het nog wel als ik het krijg voorgezet, maar ik denk altijd: het is geen echte koffie. Als je echte koffie hebt geproefd, dan weet je hoe het bedoeld is. Ik heb gelijk maar een nieuw apparaat gekocht, zodat ik maar een avond zonder echte koffie zat. Ik hoop weer een paar jaar vooruit te kunnen.

Misschien is het met geloven ook zo. Het verlicht het hele leven, omdat je bij alles wat je doet weet dat God met liefde toekijkt. Dat verandert het leven. Als je dat weet dan wil je niet anders meer. Je proeft dat het leven anders  misschien wel minder echt is. In ieder geval minder smaakt. 

Maeslantkering

Natuurlijk ging ik ook kijken vorige week. Zo vaak gaat hij niet dicht. Ik woon niet voor niets in dit deel van Nederland. Er waren meer bezoekers trouwens. Vanaf het begin van de landtong bij Rozenburg was het file rijden. Honderden mensen wilden wel zien hoe een gesloten Maeslantkering eruit ziet. En het was imposant. Midden in de Nieuwe Waterweg twee gigantische staalconstructies die het water tegenhouden. Op luchtfoto’s kan je het effect zien. Voor de kering is het water wild en onstuimig. Daarachter is het rustig. Het was deze keer niet eens per se nodig, maar toch ging hij dicht, omdat ze wilden kijken hoe de kering zich houdt onder stormomstandigheden. Ik was onder de indruk van het vermogen van de ingenieurs van Nederland. Het lukt ze toch maar om het achterland te beschermen voor het water van de zee.

Die kering laat wel iets zien van Jezus. Als het leven ruig tekeer gaat, dan wordt het leven bedreigd. Achter wie of wat kan je dan schuilen? Wie zorgt ervoor dat de storm tot rust komt of in ieder geval geen vat heeft op je geluk? Vanuit de hemel is Jezus naar de aarde gekomen om mijn leven te beschermen. Ik ben onder de indruk van het vermogen van Gods liefde. Het lukt Hem toch maar om mijn leven te dragen.